ฉันจะฆ่าคุณ
นั่นคือสิ่งที่ฉันได้บอกพ่อไว้
ฉันจะต้องเป็นคนโง่แน่หากทำตามที่พ่อสั่ง
คนอื่นจะวางกับดักเพื่อฆ่าฉัน ก่อนที่ฉันจะฆ่าพวกเขาได้
แต่ฉันรู้จักเขาดี
เขาไม่ได้เลือกสถานที่นี้เพื่อล่อฉันเข้าไปในกับดัก
ถ้างั้นมันก็ต้องมีเหตุผลอื่น
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันยอมทำตามแผนการของพ่อ
ถึงเวลาที่ต้องไปดูว่าเขาได้เตรียมอะไรไว้ให้ฉัน
ให้ออกจากเมืองไปทางขวาจะเข้าสู่แผนที่ Abandoned Traverse เดินไปตามทางจะได้เจอกับพ่อที่ยืนรออยู่กลางสะพาน
พ่อ: ฉันรอเธออยู่นะโทรเน่ เธอเตรียมตัวที่จะตายแล้วหรือยัง
โทรเน่: หึ ฉันก็อยากจะถามคุณแบบนั้น นี่คือที่ที่คุณอยากหายใจเป็นครั้งสุดท้ายใช่ไหม
พ่อ: อย่ารีบเกินไปนักเลย แม่สาวน้อย ทำไมเราไม่มาคุยกันสักหน่อยล่ะ
โทรเน่: ฉันไม่มีเวลาพอกับเรื่องนั้น
พ่อ: เอาน่าโทรเน่ ให้โอกาสฉันได้คุยกับเธอเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยสิ สุดท้ายแล้ว จะเหลือเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะเดินออกไปจากที่นี่ได้
โทรเน่: …
พ่อ: ฉันน่ะเกิดมาในหมู่บ้านที่ยากจน ฉันเรียนรู้วิธีการขโมยของและกวัดแกว่งมีดเพื่อเอาตัวรอด ในเวลาต่อมา ไม่มีสิ่งใดที่ฉันจะขโมยมาไม่ได้ ต่อมาไม่นาน ฉันก็รู้สึกว่าเมืองที่อาศัยอยู่ มันเล็กเกินไป
ฉันออกจากเมืองมาตั้งแต่อายุ 17 ปี
หลังจากนั้นก็ได้เข้าร่วมกับอสรพิษทมิฬ
ครั้งหนึ่งฉันได้รับงานให้แอบเข้าไปปล้นคฤหาสน์แห่งหนึ่ง
และนั่นคือจุดที่มันเกิดขึ้น
มันเหมือนกับโชคชะตา
เป้าหมายของฉันตายไปแล้ว
โดยฝีมือผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอยังอยู่ที่นั่นเพื่อเก็บกวาดร่องรอย
???: ดูเหมือนว่าเราจะอยู่ในสายงานเดียวกัน แต่น่าเสียดาย นายมาสายเกินไป ฉันชื่อว่า มารีเอตต้า
พ่อ: เซบาสเตียน
มารีเอตต้า: ฉันเดาว่าการเป็นคนร่ำรวย มันไม่ได้ดีขนาดนั้น มักจะตกเป็นเป้าหมายของคนที่จนกว่าเสมอ
เซบาสเตียน: ใช่ ฉันก็คาดว่าเป็นแบบนั้น
มารีเอตต้า: ขอโทษนะ แต่สมบัตินี่เป็นของฉัน
เซบาสเตียน: เธอเอามันไปได้เลย
มารีเอตต้า: คุณนี่ใจดีจริงๆ ถ้าอย่างงั้นคุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะ
เซบาสเตียนได้เดินไปที่ศพของเป้าหมาย
เซบาสเตียน: ฉันเห็นศพมาเยอะนะ แต่ไม่เคยเห็นรอยแผลแบบนี้เลย มันเหมือนกับว่าเป็นตัวพระเจ้าเองที่เอาชีวิตเขาไปด้วยมีด ฉันว่าฉันตกหลุมรักแล้วล่ะ
ฉันจีบผู้หญิงคนนั้น
ฉันใช้เวลาทั้งคืน สุดท้ายฉันก็ชนะใจเธอได้
ตอนนั้นเรายังเด็ก
น่าเสียดาย
เมื่อเวลาผ่านไป
ในที่สุดเราก็ตัดสินใจหนีไปด้วยกัน
โทรเน่: คุณกำลังหวนคิดถึงอดีตในช่วงเวลาแบบนี้นี่นะ?
พ่อ: ถ้าถามฉัน มันไม่มีช่วงเวลาที่ดีกว่านี้อีกแล้วล่ะ มีโบสถ์ที่ถูกทิ้งร้างอยู่ข้างหน้า นั่นคือที่ที่เราสาบานว่าจะรักกันตลอดไป
โทรเน่: …
พ่อ: ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่น มาหาฉันเมื่อเธอพร้อมนะโทรเน่
โทรเน่: ฉันไม่เคยมีความตั้งใจอย่างอื่นเลย
เมื่อเดินไปถึงที่หน้าโบสถ์ จะย้อนอดีตตอนสมัยที่พ่อยังเป็นหนุ่ม
เซบาสเตียน: ที่นี่แหละมารีเอตต้า
มารีเอตต้า: ช่างเป็นโบสถ์เล็กที่น่าเศร้าเสียจริง ไม่มีใครมาอวยพร เหมือนกับพวกเรา
เซบาสเตียน: ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นมันก็สมบูรณ์แบบพอดี
มารีเอตต้า: นี่เซบ นายรู้ไหมว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถขโมยไปได้
เซบาสเตียน: ..?
มารีเอตต้า: มันเป็นสิ่งที่แม้แต่โจรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ไม่สามารถเอาไปได้ บางสิ่งภายใน..ที่ไม่มีใครมองเห็น
เซบาสเตียน: ปริศนางั้นเหรอ? แล้วมันคืออะไร?
มารีเอตต้า: ก่อนที่ฉันจะบอกนาย ฉันอยากได้คิดคำตอบจากนายก่อน
เซบาสเตียน: ฉันงั้นหรอ
มารีเอตต้า: ใช่ นายคิดว่ามันคืออะไรล่ะ
เซบาสเตียน: อืมมม ทักษะการใช้มีดของฉัน ฉันฝึกหนักมานานมากเพื่อที่จะเก่งได้เท่านี้ และไม่มีใครเอามันไปจากฉันได้
มารีเอตต้า: ฮาฮา ฉันน่าจะเดามันได้
เซบาสเตียน: แล้วคำตอบที่แท้จริงของมันล่ะ?
มารีเอตต้า: นายจะพบคำตอบในเวลาที่เหมาะสมเอง เราจะออกเดินทางกันต่อได้หรือยัง
เซบาสเตียน: ไม่แม้แต่จะใบ้ให้หน่อยหรอ ก็ได้ เอาไว้เธอค่อยบอกมันภายหลัง
เดินเข้าไปในโบสถ์จนสุดทางก็จะได้เห็นอดีตของพ่ออีกครั้ง
เซบาสเตียน: ที่นี่แหละมารีเอตต้า
มารีเอตต้า: มันวิเศษมาก
เซบาสเตียน: ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราก็…
มารีเอตต้า: พวกเราก็อะไร..?
เซบาสเตียน อ่า…
มารีเอตต้า: มีอะไรหรอเซบาสเตียน
เซบาสเตียน: บอกฉันหน่อยสิมารีเอตต้า คำตอบของปริศนานั่น สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถขโมยไปได้คืออะไร?
มารีเอตต้า: มันคือเด็กทารก
เซบาสเตียน: เด็กงั้นหรอ?
มารีเอตต้า: ใช่ ลูกของพวกเรา นายดีใจมั้ย?
เซบาสเตียน: พูดตามตรง…ฉันกลัว ตลอดชีวิต ทุกสิ่งที่ฉันทำคือการรับ ฉันไม่รู้วิธีที่จะปกป้องบางอย่างด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันรู้สึกกลัวขนาดนี้
มารีเอตต้า: …
เซบาสเตียน: มารีเอตต้า..ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุข เธอและลูกของเรา แต่งงานกับฉันนะ
มารีเอตต้า: เซบ
กลับมาที่ปัจจุบัน โทรเน่ได้เดินเข้ามาหาพ่อ
พ่อ: โทรเน่ ที่นี่คือที่ที่มันเกิดขึ้น
โทรเน่: งั้นมันก็เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบที่จะทำให้มันจบ
พ่อ: เธอและฉันได้กล่าวคำสาบานแห่งรักกันที่นี่ ตอนนั้นฉันตัดสินใจที่จะเลิกเป็นขโมยและใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวฉันเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนที่พึ่งพาฉันด้วย มารีเอตต้าคือชื่อของแม่เธอ
โทรเน่: …พ่อ…มันหมายความว่า
พ่อ: “ฉันคือพ่อที่แท้จริงของเธอ” …ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น แต่มันจะเป็นการโกหก
โทรเน่: คุณหมายความว่ายังไงกันแน่
พ่อ: มารีเอตต้าได้เจอกับผู้ชายอื่น เธอตกหลุมรักเขา และฆ่าลูกของเรา
โทรเน่: ….
พ่อ: มารีเอตต้าทิ้งฉันไป และในที่สุดก็มีลูกกับผู้ชายคนนั้น เด็กนั่นคือเธอโทรเน่
โทรเน่: ถ้าแบบนั้นคือเขาใครกัน
พ่อ: ผู้ก่อตั้งอสรพิษทมิฬ จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง
โทรเน่: อะไรนะ?
พ่อ: หลังจากนั้นฉันก็ได้ฆ่ามารีเอตต้า ฉันเชือดคอผู้หญิงที่ฉันรักด้วยมีดเล่มนี้
โทรเน่: ….
พ่อ: โทรเน่ เธอควรที่จะเป็นลูกสาวของฉัน
เมื่อพูดจบพ่อก็ควักมีดออกมาแล้วฟันเข้าใส่โทรเน่ แต่ทางโทรเน่ก็หยิบมีดขึ้นมาตั้งรับเอาไว้ได้ทัน
โทรเน่: พ่อ!
พ่อ: ฉันเลี้ยงเธอมาราวกับว่าเป็นลูกของฉันจริงๆ เธอมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด แต่เราพูดกันมาพอแล้ว ทุกสิ่งที่ฉันทำไปก็เพื่อสิ่งนี้ สิ่งนี้เท่านั้น
โทรเน่: ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะฆ่าคุณแล้วออกจากอสรพิษทมิฬ ในที่สุดฉันก็จะเป็นอิสระ
พ่อ: ฉันไม่เคยสนใจอสรพิษทมิฬ มันไม่มีความหมาย เป็นแค่รังที่ดับความกระหายเลือดก็เท่านั้น ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา มีเพียงเลือดเท่านั้นที่จะช่วยไม่ให้หัวใจของฉันแห้งเหือด แต่ก็ยังคงกระหายมันอยู่ ฉันจึงฆ่าแล้วฆ่าอีก และทุกครั้งที่ฉันทำเช่นนั้น ความกระหายของฉันก็สงบลง แต่มันไม่เคยดับลงเลย เอาล่ะตอนนี้ขอให้ฉันได้เห็นเลือดของเธอหน่อยเถอะ โทรเน่
สุดท้ายพ่อและโทรเน่ก็ได้เข้าต่อสู้กัน
ในระหว่างการต่อสู้
พ่อ: ดีมากโทรเน่ รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่ได้เฉือนเนื้อของฉัน รู้สึกเหมือนมือของเธอถูกลิขิตมาเพื่อสิ่งนี้หรือเปล่า ฮาฮาฮา
โทรเน่: ฉันไม่เหมือนกับคุณหรอกนะ ฉันแค่อยากจะเป็นอิสระ
พ่อ: ฮาฮา งั้นก็ปลดปล่อยฉัน ด้วยมือของเธอ
โทรเน่: นี่เป็นเรื่องตลกอีกเรื่องของคุณหรือเปล่า
พ่อ: ไม่ แม่สาวน้อยของฉัน ฉันเลี้ยงเธอมา…เพื่อให้เธอมาฆ่าฉัน ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว
โทรเน่: คุณ…อะไรนะ
พ่อ: เข้ามาได้แล้ว โทรเน่ มาจบชีวิตของฉันซะ แทงมีดของเธอตรงเข้ามาที่หัวใจของฉัน
โทรเน่: อะ..อะไรนะ!
พ่อ: ฆ่าฉัน ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้! โทรเน่!
เมื่อเอาชนะพ่อได้
ในอดีตตอนที่โทรเน่ยังเป็นเด็ก ขณะนี้เขากำลังเดินอยู่ตรอกกับพ่อ
โทรเน่: พ่อ ทำไมถึงไม่ปล่อยให้หนูเล่นเหมือนเด็กคนอื่นล่ะ
พ่อ: เราก็เล่นอยู่ด้วยกันตลอดนี่ไงไม่ใช่หรอ
โทรเน่: มันไม่เหมือนกัน เด็กคนอื่นมีของเล่น อย่างตุ๊กตาหมีน่ารัก
พ่อ: ส่วนเธอก็มีมีด เธออยากได้อะไรอีกล่ะ
โทรเน่: ลืมมันไปเถอะ
พ่อ: อย่าโกรธไปเลยโทรเน่ โลกนี้เต็มไปด้วยคนเลวทรามและสกปรกโสโครกมากมาย นั่นคือเหตุผลว่าทำไม ฉันถึงทำให้เธอเป็นคนทำความสะอาดมันได้ดีกว่าใครๆ ถ้าเธอทำงานได้ดี ฉันจะซื้อราสเบอรรี่ที่เธอชอบให้นะ
โทรเน่: โอเค พ่อ!
ปัจจบุันตอนนี้พ่อได้นอนลงไปที่พื้น ส่วนโทรเน่ก็ยืนอยู่ใกล้ๆ
โทรเน่: นานเท่าที่ฉันจำได้ คุณได้สอนวิธีกวัดแกว่งมีด ฉันได้ฆ่าคนตามที่คุณบอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกกลัว กลัวที่จะเสียคุณไป พ่อ มันจะเป็นอะไรมั้ยถ้าจะเรียกคุณว่า “พ่อ”
พ่อ: ในที่สุด ฉันจะกลายเป็นพ่อที่แท้จริงของเธอได้ ฉันดีใจมากที่มีลูกสาว แต่โทรเน่ เธอยังไม่เป็นอิสระ ต่อให้ฉันตายไปแล้วก็ตาม
ตอนนี้เองพ่อก็มอบกุญแจให้กับโทรเน่
โทรเน่: กุญแจของคุณ
พ่อ: ไปสิ ไปพบพ่อที่แท้จริงของเธอ
โทรเน่: *สะอื้น*
ตอนนี้โทรเน่ได้มายืนอยู่ที่หน้าผาแห่งนี้ และมีหลุมศพอยู่
ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการ
แต่หัวใจของฉันก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจ
แต่กลับรู้สึกว่างเปล่า
โทรเน่ก็คิดในว่าถึงคำกล่าวสุดท้ายของพ่อ “เธอยังไม่เป็นอิสระ ต่อให้ฉันตายไปแล้วก็ตาม ไปสิ ไปพบพ่อที่แท้จริงของเธอ”
มันหมายความยังไงที่ว่าฉันยังไม่ได้เป็นอิสระ
ใครคือพ่อที่แท้จริงของฉัน
คำพูดของพ่อวิ่งอยู่ในหัวของฉันตลอด
ฉันสงสัยว่ามันหมายความว่ายังไง
จนกระทั่งหัวของฉันมันโล่งไปหมด
ในที่สุดฉันก็ได้กุญแจทั้ง 2 ดอกมา
ฉันได้มันมาโดยแลกกับชีวิตของครอบครัว
ด้วยกุญแจนี้ฉันก็สามารถเอาปลอกคอออกได้
ฉันได้เป็นอิสระแล้ว
แต่เมื่อโทรเน่กำลังใช้กุญแจไขปลอกคอกลับพบว่ามันไม่สามารถไขได้
ทำไมมันไขไม่ได้
กุญแจนี่น่าจะไขอะไรบางอย่าง แต่ไม่ใช่ปลอกคอ งั้นมันจะไขอะไรได้ล่ะ
แล้วกุญแจสำหรับไขปลอกคอมันอยู่ที่ไหน
ฉันต้องกลับไปที่รังของอสรพิษ
Throne – Chapter 3: Father’s Route End
สำหรับเนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นเมือง Stormhail เนื้อเรื่องบทที่ 3 ของเทเมนอส
Temenos – Chapter 3: Stormhail Route
